دلنوشته پاییزی سمیرا 30 ساله از خرمشهر

دلنوشته پاییزی سمیرا 30 ساله از خرمشهر

سال ۸۸ بود که بایه پسر به اسم قاسم آشنا شدم خیییلی زیاد دوسش داشتم اونم میگفت منو دوس داره خلاصه یه عشق رویایی ساخته بودیم.
همش ازآینده مشترکمون حرف میزدیم…خیلی دوسش داشتم‌.اون گفته بودبایدیه چهارسالی صبرکنم تابتونه بیادخواستگاری چون جفتمون سنی نداشتیم من هفده سالم بودواون بیست سال وهم شرایط مالیش خوب نبود.هردوتامون باخانواده هامون مطرح کرده بودیم خانواده قاسم راضی بودن خانواده منم زیادمخالفت نکردن‌ باشنیدنش.ولی من همیشه یه نگرانی داشتم که مباداسرکارم بذاره وبره پی کارش…
تااین که بعددوسال ازرابطمون یکی ازاقوام آمدخواستگاری من خانوادم کاملاراضی بودن چون شرایطش کامل بودولی دلم دنبال عشقم بود.زنگ زدم بهش گفتم قضیه اینطوریه گفت جواب نده؛آخه توبمن قول دادی،گفتم نمیشه چون خانوادم راضیین.بعدش چه اعتمادیه ب زمونه شایدتوفردازدی زیرهمه چی.خلاصه باپدرمادرشم حرف زدم اوناگفتن کم سنه وبی پول یه کم صبرکن.ولی من ب خواستگارم جواب مثبت دادم.وعقدوکردیم وبعدیه سال عروسی گرفتیم و…حالابعدچهارسال هنوزشماره قاسم توحافظم بودزنگ زدم بهش گفتم فقط خواستم ازحالت باخبرشم
گفت :خوبم توخوبی واز زندگیت راضی گفتم آره.خدایشم شوهرم خوبه بیشتراخلاقاش،حتی حاضرباقاطعیت بگم ازقاسم خیلی بهتره ولی احساس میکنم اگه باقاسم میبودم توزندگیم عشق بیشتربود.حالاچندماه پیش اونم گفت میخوام بادخترعموم ازدواج کنم.دعامیکنم خوشبخت باشه ولی اینکه دلت دنبال یه نفرباشه وعاشقش باشی ونتونی فراموشش کنی خیلی سخته….
تاهروقت که زنده باشم تودلم هستی.

روبیکای ناکامان تلگرام ناکامان اینستاگرام ناکامان

برچسب ها

نظرات